محیط سالمونلا- شیگلا آگار محیطی افتراقی و انتخابی جهت جداسازی باسیل های پاتوژن روده ای مخصوصا اعضاء جنس های شیگلا و سالمونلا می باشد. در این محیط، از رشد اشرشیاکلی و سایر باکتری های طبیعی روده جلوگیری می شود. همچنین این محیط جهت تمایز بین باکتری های تخمیر کننده لاکتوز و غیر تخمیر کننده لاکتوز به کار می رود. این محیط ترکیباتی مانند پپتون، عصاره گوشت، لاکتوز، املاح صفراوی، سدیم تیوسولفات، آگار، برلیانت گرین، نوترال رد، سیترات فریک و آب مقطر وجود دارد. ترکیبات این محیط کشت مشابه محیط DCA است با این تفاوت که املاح صفراوی و مواد ممانعت کننده از رشد سایر باکتری ها درآن بیشتر است. وجود املاح صفراوی و سبز درخشان از رشد باکتری های گرم مثبت و وجود املاح سیترات و تیوسولفات از پرورش کلی فرم ها به مقدار زیاد جلوگیری می نماید. عصاره گوشت منابع نیتروژن، کربن و ویتامین های مورد نیاز برای رشد ارگانیسم ها را فراهم می کند. بعلاوه وجود تیوسولفات به همراه یون آهن باعث می شود که در صورت تولید سولفید (سولفور) رنگ سیاه مشخصی ایجاد شود. لاکتوز یک کربوهیدرات حاضر در SSA می باشد بنابراین باکتری هایی در که قادر به تخمیر لاکتوز هستند کلنی های قرمز رنگی که به آسانی قابل تشخیص می باشد به وجود می آورند. گاهی کلنی های کلی فرم ها رنگ قرمز مشخصی ندارند بلکه به رنگ صورتی یا تقریبا بی رنگ با مرکز صورتی رنگ هستند. انواع نادری از سالمونلا ها که قادر به تخمیر لاکتوز هستند و نیمی از آریزوناها و تمام سیتروباکترها ایجاد کلنی های قرمزرنگی می کنند که مرکز آن ها سیاه رنگ است. کلنی سالمونلا و شیگلا به علت عدم توانایی در تخمیر لاکتوز بی رنگ است. همچنین گاهی در مرکز کلنی سالمونلاها نقطه سیاه رنگی که دلیل ایجاد سولفید آهن است دیده می شود. کلنی پروتئوس ها به دلیل ایجاد سولفید آهن همیشه سیاه رنگ است.