در سال 1941 جان هاوارد مولر و جین هینتون برای جداسازی گونه های پاتوژن گنوکوک و مننژوکوک، محیط کشت مولر هینتون آگار را تهیه و ارائه نمودند. امروزه این محیط کشت معمولا برای سنجش میزان حساسیت ارگانیسم ها توسط تکنیک کربی بایر استفاده می شود. اولین بار در سال 1970 محیط کشت مولر هینتون آگار توسط سازمان جهانی بهداشت برای سنجش حساسیت به آنتی بیوتیک ها و سولفانامید ها ارائه شد و از آن پس به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت. این محیط کشت علاوه بر استفاده در سنجش میزان حساسیت میکروارگانیسم ها، برای جداسازی مننگوکوک ها و گونوگوک ها استفاده می شود. نشاسته موجود در این محیط کشت باکتریایی برای جذب هر گونه متابولیت های سمی تولیده شده استفاده می شود. هیدرولیز نشاسته باعث تولید دکستروز می شود که به عنوان یک منبع انرژی عمل می کند. آگار موجود در این محیط به عنوان یک عامل تقویت کننده استفاده می شود. دلایل استفاده از محیط کشت مولر هینتون آگار برای سنجش حساسیت آنتی بیوتیک ها عبارتند از:

1) یک محیط کشت غیر انتخابی و غیر افتراقی است به ای معنا که همه میکرو ارگانیسم هایی که روی آن کشت داده می شوند، رشد خواهند کرد.

2) حاوی نشاسته است. نشاسته به عنوان جاذب سموم (توکسین های) آزاد شده از باکتری شناخته شده است، به طوری که آنها نمی توانند با آنتی بیوتیک مداخله کنند. همچنین میزان انتشار آنتی بیوتیک ها را از طریق آگار به عهده می گیرد.

3) یک نوع آگار نرم است که اجازه می دهد تا آنتی بیوتیک ها نسبت به اکثر پلیت ها، بهتر انتشار یابند و مناطق مهاری واقعی و صحیح تر ایجاد شود.

4) مهار کننده های سولفانامید، تری متوپریم و تتراسایکلین در مولر هینتون آگار کم است (به عنوان مثال غلظت مهار کننده تیمیدین و تیمین در مولر هینتون آگار کم است).