محیط کشت مولر هینتون آگار معمولا برای سنجش میزان حساسیت ارگانیسم ها توسط تکنیک کربی بایر استفاده می شود. اولین بار در سال 1970 این محیط کشت توسط سازمان جهانی بهداشت برای سنجش حساسیت به آنتی بیوتیک ها و سولفانامید ها ارائه شد و از آن پس به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت. در سال 1941 جان هاوارد مولر و جین هینتون برای جداسازی (سنجش میزان حساسیت میکروارگانیسم ها) گونه های پاتوژن گنوکوک و مننژکوک(مننگوکوک)، محیط کشت مولر هینتون آگار را ارائه نمودند. محیط کشت مولر هینتون آگار همراه با 5% خون برای ارزیابی گونه هایی همچون استرپتوکوکوس ها از جمله استرپتوکوس پنومونیه می باشد که بر روی مولر هینتون به خوبی رشد نمی کنند. استرپتوکوس پنومونیه نسبت به آنتی بیوتیک پنی سیلین و سایر عوامل ضد میکروبی حساس است. مهم ترین خصوصیات این محیط کشت عبارتند از:

1) یک محیط کشت غیر انتخابی و غیر افتراقی است به این معنا که همه میکرو ارگانیسم هایی که روی آن کشت داده می شوند، رشد خواهند کرد.

2) مهار کننده های سولفانامید، تری متوپریم و تتراسایکلین در مولر هینتون آگار کم است (غلظت مهار کننده تیمیدین و تیمین در مولر هینتون آگار کم است).

3) پارا آمینوبنزوئیک اسید (PABA) و تیمین / تیمیدین در مولر هینتون آگار به حداقل کاهش مییابند، بنابراین باعث کاهش غلظت سولفونامیدها و تری متوپریم هنگام استفاده از محیط کشت برای آزمایش حساسیت جدایه های باکتریایی به این آنتی بیوتیک ها می گردد.