این محیط کشت جامد افتراقی به منظور تشخیص باکتری های مولد آنزیم DNAse مانند استافیلوکوکسی و سراشیا استفاده می شود. جفری، هالتمن و جوز برای اولین بار DNA را در یک محیط کشت عمومی با آگار ترکیب کردند. دی سالو در سال 1958 ارتباطی بین کواگولاز و فعالیت DNAse مشاهده کرد. بنابراین این محیط کشت می تواند برای تشخیص استافیلوکوکسی های بیماری زا استفاده شود. اسمیت و همکارانش در سال 1969 فرمولاسیون را با اضافه کردن تولوئیدن و کریستال ویوله تغییر دادند. دزوکسی ریبونوکلئاز آنزیمی می باشد که توسط تمام نژاد های استافیلوکوک آرئوس تولید می شود درحالی که فقط 25 درصد از نژاد های استافیلوکوک کواگولاز منفی قادر به تولید این آنزیم می باشند. این آنزیم DNA را به واحد های کوچکتری به نام نوکلئوتید تجزیه می کند. باکتری مورد نظر را روی محیط بصورت خطی کشت داده پس از پایان مدت زمان گرماگذاری سطح پلیت را با اسید کلریدریک نرمال می پوشانند. DNA هیدرولیز نشده رسوب کرده و باعث کدر شدن محیط می گردد. اگر باکتری ها واجد آنزیم DNAse باشند در اینصورت به علت هیدرولیز DNA در پیرامون کلنی آن ها هاله شفافی مشاهده می گردد. برای مشاهده بهتر واکنش DNAse می توان به محیط کشت معرف رنگی اضافه نمود مانند معرف تولوئیدین بلو که یک رنگ متاکروماتیک می باشد. اگر تولوئیدین بلو با DNA ترکیب شود رنگ حاصل آبی است در حالی که اگر با چند نوکلئوتید ترکیب شود رنگ تولید شده صورتی خواهد بود. مزیت این روش در این است که افزودن اسید کلریدریک لازم نمی باشد ولی باید توجه داشت که تولوئیدین بلو می تواند مانع رشد باکتری های گرم مثبت شود بنابراین استافیلوکوک ها را نمی توان در این محیط کشت داد. یکی دیگر از معرف های رنگی که به محیط DNAse می توان اضافه نمود و مزایای تولوئیدین بلو را دارد ولی فاقد معایب آن می باشد معرف متیل گرین است. متیل گرین در ترکیب با DNA محیط کمپلکسی به رنگ سبز در pH 2/7 ایجاد می کند. اگر DNA هیدرولیز شود متیل گرین آزاد می شود که بیرنگ می گردد