محیط کشت باکتریایی هکتون انتریک آگار در سال 1968 توسط Sylvia King و William I. Metzger معرفی شد. هکتون انتریک آگار یک نوع محیط کشت انتخابی و افتراقی است که در ابتدا برای کشت سالمونلا و شیگلا از نمونه های بیمار استفاده می شد. آنها با افزایش مقادیر کربوهیدرات ها و پپتون ها، محیط ها را غنی کردند تا اثرات مهاری روی نمک صفرا را جبران کنند. این محیط کشت حاوی شاخص های تخمیر لاکتوز و تولید سولفید هیدروژن و همچنین مهار کننده ها برای جلوگیری از رشد باکتری های گرم مثبت می باشد.. استفاده قطعی از هکتون انتریک آگار به منظور تمایز بین شیگلا و سالمونلا است، گرچه بسیاری از گونه های دیگر هم ممکن است در این محیط رشد کنند. با این حال، در حالی که باکتری های دیگر ممکن است به لحاظ بالینی مرتبط باشند، این آزمایش در بین آنها تبعیض قائل نیست. دو رنگی که به محیط هکتون اضافه می شود، بروموتیمول آبی و اسید فوشین است که دارای سمیت کمتری نسبت به سایر رنگ ها هستند. در حال حاضر از هکتون انتریک آگار به عنوان یک محیط کشت مستقیم و غیرمستقیم به منظور جداسازی و کشت پاتوژن های دستگاه گوارش مانند سالمونلا و شیگلا از مواد غذایی، آب و نمونه های مدفوع مشکوک به این ارگانیسم ها، استفاده می شود. این محیط کشت باعث مهار اکثر ارگانیسم های غیر بیماری زا (فلور طبیعی) و کمک به رشد انتخابی سالمونلا و شیگلا از مدفوع می شود. حضور نمک های صفراوی و رنگ ها، رشد ارگانیسم های گرم مثبت را مهار می کند و تنها باکتری های میله ای گرم منفی بر روی HE agar رشد می کند. تولید H2S توسط برخی از باکتری های گرم منفی مانند سالمونلا بر روی هکتون انتریک آگار به علت اضافه شدن تيوسولفات و آمونيوم سيترات آهن به فرمول اصلی آن می باشد.