نشاسته آگار ابتدا توسط ودر (Vedder) به عنوان یک محیط مناسب برای کشت گونه های نایسریا معرفی شد. نشاسته آگار نوعی محیط کشت باکتریایی است که بدون هیچ گونه مواد افزودنی، گونه های نایسریا (نایسریا گنوره آ و نایسریا مننژیتیدیس) و همچنین استرپتوکوکوس پنومونیه و استرپتوکوکوس پایوژنز و سایر میکروارگانیسم های سخت رشد به راحتی و بدون نیاز به انتقال مکرر می تواند برای مدت طولانی (20 تا 40 روز ابتدا در انکوباتور با دمای 35 تا 37 درجه سانتیگراد و سپس در دمای اتاق) زنده بماند. برخی از میکروارگانیسم ها که در سایر محیط های کشت حاوی مواد مغذی قادر به رشد نبودند، به سرعت در محیط کشت نشاسته آگار به راحتی رشد نمودند. نشاسته آگار حاوی دکستروز توسط ویلکینز، لویس و باربیرس در روش رقت سازی آگار برای آزمایش فعالیت آنتی بیوتیک ها علیه گونه های نایسریا مورد استفاده قرار گرفت. نشاسته آگار یک نوع محیط افتراقی است که توانایی یک ارگانیسم را برای تولید آنزیم های خارج سلولی اگزوآنزیم ها α آمیلاز و الیگو 1-6 گلوکوزیداز که خارج از باکتری ترشح می شوند و در نشاسته آگار پخش می شود، آزمایش می کند. این آنزیم با شکستن پیوندهای گلیکوزیدی بین واحدهای گلوکز، نشاسته را هیدرولیز می کند و اجازه می دهد محصولات هیدرولیز نشاسته وارد سلول شوند. نشاسته آگار همچنین در تمایز اعضای جنس های مختلفی که دارای عنصر آمیلاز مثبت و آمیلاز منفی هستند، از جمله استرپتوکوکوس، کلستریدیوم، فوزوباکتریوم، انتروکوکوس، سودوموناس و باسیلوس نقش دارد.