اکثر استرپتوکوک هایی که آنتی ژن گروه A را دارند، استرپتوکوک پیوژن می باشند و از انواع بتا همولیتیک هستند. استرپتوکوک پیوژن عامل اصلی بیماری زایی در انسان است که به صورت سیستمیک یا موضعی حمله می کند و در اختلالات ایمنولوژیک متعاقب عفونت استرپتوکوکی، نقش دارد. استرپتوکوک پیوژن به صورت تیپیک مناطق وسیعی از همولیز بتا در اطراف کلنی هایی با قطر بیش از نیم میلی متر ایجاد می کنند. آن ها تست PYR مثبت دارند و معمولاً به باسیتراسین حساس اند. گلودرد استرپتوکوکی شایع ترین عفونت ناشی از استرپتوکوک های بتا همولیتیک، گلودرد استرپتوکوکی است. استرپتوکوک های بیماری زای گروه A توسط اسید لیپو تیکوئیک که سطح مژه ها را پوشانده به اپیتلیوم حلق متصل می شود. احتمالا گلیکوپروتئین فیبرونکتین موجود روی سلول های اپی تلیال به عنوان لیگاند اسید لیپو تیکوئیک عمل می کند. در نوزادان و اطفال کوچک، گلودرد به صورت یک نازوفارنژیت تحت حاد همراه با ترشح سروزی رقیق و مختصری تب ایجاد می شود، اما عفونت تمایل به گسترش به گوش میانی، ماستوئید و لایه مننژ دارد. عفونت استرپتوکوکی دستگاه تنفس فوقانی، معمولا ریه ها را درگیر نمی کند. پنومونی ناشی از استرپتوکوک بتا همولیتیک سریعاً پیش رونده و شدید است و بیشتر به دنبال عفونت های ویروسی مانند آنفولانزا و سرخک ایجاد می شود، چرا که این عفونت ها موجب کاهش شدید مقاومت فرد می گردد. عفونت می تواند از طریق لنف به خون گسترش یابد. اگر راه ورود عفونت پوست باشد، باد سرخ ایجاد می شود که با ادم وسیع قهوه ای رنگ و حاشیه عفونت سریعاً پیش رونده همراه است. سلولیت استرپتوکوکی، یک عفونت حاد و سریعا گسترش یابنده پوست و بافت های زیر جلدی است. گانگرن استرپتوکوکی عفونت بافت های زیر جلدی و فاشیا است و نکروز گسترده و سریعا پیشرونده پوست و بافت های زیر جلدی را سبب می شود.
Streptococcus pyogenes ATCC 19615